Regelmatig krijg ik beelden door. Het is net of iemand mij dan vlug een foto of een kort filmpje laat zien of dat ik heel even in een inkijkje krijg in een andere situatie. Het in beelden zien heb ik al mijn hele leven gehad, maar is de laatste 10 jaar steeds sterker geworden. Ik zie bijvoorbeeld ineens een beeld als ik met iemand aan het praten ben of als ik aan iemand denk.
Dit gebeurde mij ook regelmatig tijdens de ziekenhuisopnames van mijn dochter in 2018. Op dag 5 van haar ziekenhuisopname (ze is inmiddels van de IC af) is het wachten op het moment dat haar darmen weer gaan werken. In de tussentijd mag ze kleine slokjes water drinken en om de zoveel tijd wordt haar maag leeggehaald via de maagsonde. Dag 5 is cruciaal. Als haar darmen het vandaag niet gaan doen, dan zal er gestart worden met parenterale voeding. Dit is voeding dat via een soort infuus rechtstreeks in de bloedbaan komt.
De ochtend van dag 5 lig ik ’s morgens vroeg thuis in mijn bed en ineens zie ik haar liggen in het ziekenhuisbed. Ze is aan het spugen. Ik voel haar angst en pijn. Het beeld verdwijnt weer. Het was of ik net even bij haar aanwezig ben geweest. Ik baal want als ze inderdaad gespuugd heeft zijn we helaas verder van huis. Ik hoop nog zo dat mijn beeld niet klopte, maar helaas. Als ik op mijn telefoon kijk zie ik het volgende berichtje: ze heeft net alles onder gespuugd en heeft nu veel pijn aan haar wond.
Gelukkig beginnen haar darmen in de loop van de dag wel langzaam te werken en hoeft er godzijdank geen infuus te worden geplaatst. Wat zijn wij blij, want in de tussentijd heeft ons meisje al wel 4 infusen in haar arm, heeft ze een maagsonde in haar neus, een katheter in haar blaas, een epidurale katheter in haar rug en een drain in haar buik. Na 10 dagen mag ze gelukkig weer naar huis. Ze eet inmiddels weer en de wonden genezen goed.
Tijdens de zomervakantie in 2018 krijg ik opnieuw beelden door. Nadat we 1 week in Italië zitten begint onze dochter ineens ontzettend te spugen en dit houdt niet op. Ik krijg een onbehagelijk gevoel en neem contact op met haar chirurg. Deze geeft aan dat we zo snel mogelijk een arts moeten opzoeken om te kijken of het een virus is of wat anders, maar het dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt op 1,5 uur rijden. Ik heb heel sterk het gevoel dat het mis is, dat er complicaties zijn. Gelukkig stopt na 12 uur het spugen en hebben we van haar chirurg de toestemming gekregen om naar huis te rijden om vervolgens binnen 2 dagen naar de spoedeisende hulp van het UMC gegaan.
Tijdens de rit naar huis zie ik onze dochter weer in het ziekenhuis liggen. Ik heb ook heel sterk het gevoel dat ze nog een keer moet worden geopereerd. Ik zie ineens een beeld van darmen die helemaal in een kronkel liggen, als een soort blokkade. Alsof ze verkleeft zijn en de darmen afsluiten. In het ziekenhuis vertel ik mijn vermoeden, maar volgens hen kan dat niet. Er is niets te zien op de echo en haar buik voelt soepel. Uiteindelijk na 5 spoedopnames, verschillende klysma’s, diverse darmspoelingen en 3 echo’s, kwam toch aan het licht dat er sprake was van behoorlijke verklevingen, die de darmen volledig afsloten, waardoor deze niet meer functioneerden. Met een tweede operatie tot gevolg.
Inmiddels ben ik gewend aan het feit dat ik beelden zie en doorkrijg. Bovendien weet ik ook dat de beelden die ik zie en doorkrijg beelden zijn waarop ik kan en mag vertrouwen.